Blog

Het leven voelt vaak zo vanzelfsprekend, tot het ineens niet meer zo vanzelfsprekend is.

500 portretten verder.

Natuurlijk herinner ik me nog het allereerste portret dat Liam (medefounder van Stichting Levensportret) en ik samen maakten. Het videoverslag van Lieke, die uitgezaaide borstkanker had. We reden - gespannen - samen naar Zeewolde. Hoe óntspannend was het toen we merkten dat zij het nét zo spannend vond. Een prachtig gesprek ontstond, een videoportret waarin Lieke ons inspireerde met haar motto 'Carpe Diem' dat centraal stond in haar leven en dat ze waar maakte door een prachtige bucketlist af te werken, verre reizen te maken en vooral altijd haar hart te volgen. Een levensles die ze ook wilde achterlaten voor haar dierbaren. Uiteindelijk werd dit portret van beide kanten misschien wel het meest ontspannende gesprek dat we - uit alle bijna 500 videoportretten - hebben gevoerd.

Het leven voelt soms zo vanzelfsprekend...

Daar kan ik over meepraten. Tot een jaar of vijf geleden was ik heel erg zoekende naar een bestemming in mijn leven en kon ik ook in mijn werk geen rust vinden. Totdat mijn broer Marc (de Hond, theatermaker en tv-presentator) ongeneeslijk ziek werd en in 2020 overleed. Toen Marc na anderhalf jaar ziekte wist dat hij niet meer beter zou worden, liet hij een aantal video-interviews opnemen voor zijn kinderen, mijn nichtje en neefje Livia en James, die toen nog maar drie en één jaar oud waren. Met de films waarin hij zélf tegen hen praatte, liet hij een bijzondere herinnering achter.

Tot het ineens niet meer zo vanzelfsprekend is

Mijn broer was niet de enige die te maken kreeg met ernstige ziekte. Ook mijn toenmalige vriendin en een goede vriend kregen te maken met kanker. Zíj zijn er gelukkig nog steeds, maar deze ervaringen maakten dat ik stilstond bij het feit dat het leven helemaal niet vanzelfsprekend is. Het moment dat ik besefte dat iederéén die ongeneeslijk ziek is de mogelijkheid moet hebben om een levensportret te laten maken, was het moment dat ik - samen met goede vrienden Liam en Katharine - besloot om van Stichting Levensportret onze missie te maken.

500 portretten verder, met een traan en een lach

Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en maken we komende maand het 500e videoportret. 500 ontroerende gesprekken waarin soms gehuild wordt, maar minstens net zo vaak gelachen. Ik herinner me bijvoorbeeld André Staallekker. Ondanks het feit dat André al heel erg ziek was toen wij hem bezochten en hij heel kort na ons bezoek kwam te overlijden, zat ons gesprek vol momenten met een (grote) lach. Voor alle emoties is plek en dat is het mooie aan de portretten.

Inspiratie

Nog altijd zijn Liam en ik meer dan fulltime op pad voor Stichting Levensportret. Inmiddels prijzen we ons gelukkig met de steun van een grote groep vrijwilligers, ook bij in het in beeld brengen van de gesprekken. Nog nooit hebben we op aanvragen ‘nee’ moeten verkopen. Daarmee realiseren we ons dat ook ons werk niet vanzelfsprekend is. Het is hard werk met – en daar kan ik eerlijk over zijn – vaak ook financiële onzekerheid. Stichting Levensportret draait volledig op donaties. Daar zit voor ons een grote uitdaging.

Maar we doen het nog altijd met evenveel passie en liefde als anderhalf jaar geleden; we zijn nog steeds enorm gemotiveerd om dit mooie werk voort te zetten. Ons volgende doel is om zeker nog eens 500 videoportretten te maken. We zien de impact op de geportretteerden zelf, maar ook op de nabestaanden. Dit geeft ons kracht en motivatie.

In de aanloop naar het 500e levensportret, waar we de komende maanden uitgebreid aandacht aan besteden, willen we ook jou als lezer van deze blog inspireren. Volg onze social media kanalen en tune ook hier op de website regelmatig in voor het meest recente nieuws. Tot snel!

Warme groet, Brian de Hond